भाइटीका पर्खुँ भने छुट्टी मेरो छोटो थियो ।
वर्सै पिच्छे यस्तो खेप्ने कर्मै मेरो खोटो थियो ।
मखमली सयपत्री फुलबारिमा हाँस्दा पनि
टुलु टुलु हेर्न विवश मैले छाड्या भोटो थियो ।
सप्त रङ्गी टीका मेरो निधारमा हुने बेला
दिदीको त्यो उपहार सम्झनामा फोटो थियो ।
बाहिर म हाँसे पनि भित्र बसी पोलिर'ने
साहुको त्यो बोली अनी ऋणको रकम मोटो थियो ।
प्रवासमा नजाउँ त वर्स दिनमा आर्जिएर
आधा वर्स खान पुग्ने ढिंडो अनी रोटो थियो ।
नोट:- घायलको तरही मुसयरा भाग २१ को आधारमा रचित गजल ।
आनन्द भट्टराई "गाउँले"
खोटाङ
No comments:
Post a Comment