कविता - "जिन्दगानी"

सृस्‍टिकर्ताले सुसाङ्ख्य रुपी धर्तिमा,
पासवोर्ड इन्ट्री गरि एक क्लिक गर्दा
फाइल स्वरुप फुत्त खुलेको जिन्दगी हाम्रो ।
तिमीलाई त अझै महशुस छैन होला ।
हाम्रो डिजाइनर एउटै थियो ।
हाम्रो  पासवर्ड इन्ट्रिकर्ता एउटै थियो ।
तर निस्क्यौं फरक दुई फाइल, हामी ।
यो एक प्राक्रितिक अकाट्य नियममा अनुबन्धित छ ।

तिमी दुधकोशीको अत्याश् लाग्दो अविच्छिन्न शुसेलीसंगै
सधैं एकै दिशातिर बगिरहन्छौ । गईरहन्छौ ।
ठीक विपरित,
म थोरै कंचन वायु बनी
ऋतु फेर्दै, दिशा फेर्दै
गती फेर्दै, स्थान फेर्दै
निरन्तर् बहिरहन्छु ।
तिम्रो वहाव नियालिरहन्छु ।

म त तिम्रो साथ् लिन सक्छु ।
तिमीलाई चुम्न सक्छु ।
तर तिमी ? अहँ ।
सक्दैनौ, पटक्कै सक्दैनौ ।
त्यसैले प्रिय,
उठ , आफ्नो धरातल भन्दा अलिक माथि उठ ।
जसरी म तल झरेको छु ।
किन आफ्नो हठ त्याग्दैनौ ?
किन स्वार्थको झोली फ्याँक्दैनौ ?
रोक, तिम्रो वहाव रोक ।
र एउटा प्रितको दरिलो किलो यहाँ ठोक ।
हाम्रो भावना साटासाट गरौं ।
एकै छिन यो सन्नाटामा हराऔं ।
कतै भेटिन्छकी जिन्दगीको यथार्थता ।

हाम्रो भेट,
एक समानान्तर रेखाको दुई ध्रुव नहोस् ।
एक नदिको दुई किनारा नहोस् ।
बरु होस्,
एक भौतिक ज्यान र श्वासप्रश्वासको सम्बन्ध जस्तै ।
एक रथ र दुई पाङ्ग्राको सम्बन्ध जस्तै ।
आउ,
संगै हातेमालो गरौं ।
उकाली चढौ ।
ओराली झरौं ।
लुक्वा खोलामा कलकल बगौँ ।
हाम्रो मायाको भेल हामिनै तरौं ।

हामीले याद् राख्नु पर्छ,
एक दिन हामी डिलिट हुनै पर्छ ।
त्यो संगै हुन पनि सक्छ वा अघिपछी ।
यो पनि एक प्राक्रीतिक अकाट्य नियममा अनुबन्धित छ ।
तर केवल रित्तो अलौकिक हात लिएर ।
किनकी लौकिक वस्तु यहाँ सबै त्याग्नै पर्छ ।
यो विवशता हो ।
त्यसैले,
आउ , रमाऔँ ।
हाम्रो कुरुप डाह र स्वार्थ यही त्यागौं ।
एकले अर्कोको हात समाऔं ।
स्वच्छन्दताको आभासमा जिन्दगी बिताऔं ।
सिर्फ यही हो मेरो अनुरोध ।

आनन्द भट्टराई, गाउँले