बनचरीको जालमा परी मनचरी फुकाएँ ।
आफै भित्र रै'छ विश्व नियाल्न चुकाएँ ।
खोले सिस्नु खाए पनि पुर्ख्यौली हाँसो थ्यो
भित्र रोइ आज आँशु गहमै सुकाएँ ।
शिशिर पनि टार्न सक्थ्यो टालेको दौराले
नयाँ खोज्दै विदेशिंदा ठाडो शिर झुकाएँ ।
मेरो छुट्टै वेग थियो प्रकृतिले दिएको
पत्थर् बनी आज हेर आफैले रुकाएँ ।
घर छोडी छानो चुह्यो भत्कियो चौघेरो
यहाँ बसी सम्झिएर व्यर्थै मन दुखाएँ ।
आनन्द भट्टराई 'गाउँले'
खोटाङ
No comments:
Post a Comment