गजल - 'म टुहुरो'

म माथिनै त्यो आकाश झारिदिए हुन्थ्यो बरु ।
त्यो नभए एकै बज्र पारिदिए हुन्थ्यो बरु ।

 

टुहुरो म हुनु रै'छ सानिमाको हेला खप्न
आँशु कति ? श्वासनली बारिदिए हुन्थ्यो बरु ।

 

बाहिरको वास मेरो मान्छे फेरि जात मेरो
घर न'भा गोठ तिरै सारिदिए हुन्थ्यो बरु ।

 

पल पल आँशु किन ? म पनि त मानव हुँ
हरे दैव! मर्त्यलोक तारिदिए हुन्थ्यो बरु ।

 

ढाकिएको आङ छैन वटुकामा माम छैन
रुवाएर राख्नु भन्दा मारिदिए हुन्थ्यो बरु ।

 

आनन्द भट्टराई "गाउँले" 

 

नोट:-  'घायल'को तरही मुसायरा भाग १० को आधारमा रचित गजल ।            
      :-  सानिमा भनेर सौतेनी आमालाई सम्बोधन गरिएको छ ।