गजल - "वैराग"

कति   बाचौँ   अब विक्षिप्त यो आँशु पिएर खै ।
कतिन्जेल  राखौं   फाटेको  यो मन सिएर खै ।

फक्रेको  फूल  टपक्क   टिपी  सजायौ  चुल्ठोमा
के पायौ तिमिले? क्षणिक मस्तिमा जिएर खै ।

जस्को   निम्ति  बाचें  हरपल   त्यै भयो पराइ
भएं  खोक्रो  भएं   बोक्रो   सारा   मन   दिएर खै ।

कैलिझैं   वोल्दै   उनैलाई  डाक्दै   यो  जिन्दगीमा
वसन्त   सकियो     जिवनको    मेरो   खिएर खै ।

आँशु   लिएं   मुस्कान   दिएं सजाएं  दिलमा यो
आज   मै    बेहाल      उनैको   रोदन   लिएर   खै ।


आनन्द भट्टराई, गाउँले,